Η Βουλιώτισσα ηθοποιός σε αποκλειστική συνέντευξη στον «Π».
Συνέντευξη στην Έφη Φιλιπποπούλου.
Κυριακή βράδυ στο θέατρο Altera Pars στον Κεραμεικό! Όμορφη και γλυκιά βραδιά ότι πρέπει για θεατρική… εξόρμηση. Στις 20:30 ακούστηκε το πρώτο κουδούνι. Είχαμε ήδη μεταβεί από την είσοδο στο χώρο του μπαρ όπου η αναμονή ήταν πιο ευχάριστη με τη συνοδεία μουσικών τραγουδιών που σε παρέπεμπαν στη δεκαετία του ’50. Είχες την αίσθηση πως δεν είναι και τόσο δα μακρινή η δεκαετία αυτή αφού τα μουσικά ερεθίσματα ήταν οικεία.
Να και το δεύτερο κουδούνι. Χωρίς… δεύτερη σκέψη κατευθυνθήκαμε στην πλατειά του θεάτρου. Δείξαμε τα εισιτήρια μας και καθίσαμε στη δεύτερη σειρά. Πριν καλά καλά το συνειδητοποιήσουμε ο περιβάλλοντας χώρος είχε γεμίσει. Θεατές που καρτερικά ανέμεναν την αυλή των θαυμάτων να ζωντανέψει μπροστά τους.
Τρίτο κουδούνι. Όλοι ήταν ήδη στις θέσεις τους. Οι πρώτοι ηθοποιοί έκαναν την εμφάνιση τους. Τα φώτα χαμήλωσαν και μεταφερθήκαμε στην αυλή του Βύρωνα!!! Εκεί όπου το ένα γεγονός διαδεχόταν το άλλο, όπου οι καθημερινές συναναστροφές, οι χαρακτήρες και τα πειράγματα έδειχναν τόσο οικεία και αυτόματα τα συνδύαζες νοερώς με βιώματα ή με ιστορίες που σου έχουν διηγηθεί.
Δε σας λέμε παραπάνω για την υπόθεση. Άλλωστε «Η Αυλή των Θαυμάτων» του Ιάκωβου Καμπανέλλη είναι ένα έργο γνωστό!
Όπως επίσης δύσκολα μπορούμε να σας περιγράψουμε εκείνα τα συναισθήματα που μας γέμισε. Την άψογη εμφάνιση και ερμηνεία από το σύνολο των συντελεστών, ηθοποιών. Τη μαγεία που μετέφερε στο θεατή…
Ο «Παλμός» έμεινε με το πέρας της παράστασης και μίλησε με την Εφη Κιούκη. Τη Βουλιώτισσα ηθοποιό, κόρη του Δημήτρη Κιούκη και εγγονή του Γιάννη Κιούκη.
Με πολλή όρεξη και χαμόγελο μας αφιέρωσε αρκετό χρόνο και μας απάντησε στα ερωτήματα που της θέσαμε. Στη συνέντευξη που ακολουθεί μας μιλάει για τον ρόλο της ως Ντόρα στην αυλή των θαυμάτων. Για τη μέχρι σήμερα εμπειρία της στο χώρο της ηθοποιίας τόσο στην τηλεόραση όσο και στο θέατρο. Μας αποκαλύπτει τα επόμενα σχέδια της και φυσικά απαντά στην απορία μας πως την κέρδισε η υποκριτική και όχι η πολιτική και η τοπική αυτοδιοίκηση μολονότι προέρχεται από μια οικογένεια με παράδοση στα κοινά.
“Αυτή είναι και η μαγεία της υποκριτικής. Όσο πιο διαφορετικός ο ρόλος από σένα τόσο το καλύτερο. Αν δεν βουτάς στα βαθειά και στα δύσκολα δεν μαθαίνεις και δεν εξελίσσεσαι”.
[Π]: Το έργο αν και περιγράφει μια ιστορία της δεκαετίας του ‘50 παραμένει επίκαιρο και διαχρονικό. Η δε παράσταση πήρε …παράταση μέχρι τις 24 Απριλίου. Σε αυτό το δημιουργικό ταξίδι από την πρώτη στιγμή…
Ε. Κ.: Είναι πραγματικά από τις αγαπημένες μου δουλειές. Μόλις διάβασα το έργο, όταν ήμουν ακόμα στο πανεπιστήμιο, είπα αμέσως μακάρι κάποτε να παίξω σε αυτό και νιώθω πολύ τυχερή που προέκυψε. Από την πρώτη στιγμή ήμουν ενθουσιασμένη για τον ρόλο και το έργο. Περιγράφει ακριβώς την κατάσταση που βρίσκεται η Ελλάδα, παρόλο που γράφτηκε στη δεκαετία του ’50, μέσα από τα μάτια πολλών και διαφορετικών χαρακτήρων με απίστευτη ευαισθησία αλλά και χιούμορ. Μιλάει πολύ στην ψυχή των Ελλήνων. Χαίρομαι πολύ που πάει καλά η παράσταση και ο κόσμος φεύγει γεμάτος από συναισθήματα. Είναι πολύ σημαντικό που βρίσκουμε ανταπόκριση. Ήταν και είναι ένα πολύ όμορφο ταξίδι, πιστεύω με εξέλιξε σαν ηθοποιό και άνθρωπο.
[Π]: Σας συναντάμε ως Ντόρα στην Αυλή των Θαυμάτων του Ιακωβου Καμπανέλλη. Η Ντόρα και η… Έφη έχουν κοινά ή αντιφάσεις;
Ε. Κ.: Η Ντόρα θέλει να γίνει ηθοποιός και να σιγουρέψει το μέλλον της. Απλώς τότε οι γυναίκες ήταν εξαρτημένες από τους άντρες, δεν είχαν ιδιαίτερη μόρφωση και η Ντόρα το διεκδικεί με τα μέσα που διαθέτει. Χρησιμοποιεί την ομορφιά της και την θηλυκότητά της για να βρει έναν ισχυρό και ευκατάστατο άντρα. Διεκδικεί τον στόχο της τόσο έντονα που η προσωπική της ευτυχία μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Οι εποχές έχουν αλλάξει οπότε η Έφη σπούδασε μορφώθηκε εκπαιδεύτηκε πάνω στο αντικείμενο που την ενδιέφερε αλλά έχει και ευκαιρίες περισσότερες από την Ντόρα. Και οι δύο πάντως έχουμε βάλει έναν σημαντικό στόχο και τον διεκδικούμε με νύχια και με δόντια αλλά με διαφορετικά μέσα και για διαφορετικούς λόγους.
“Δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο. Αν ασχοληθείς με αυτό δεν υπάρχει επιστροφή είναι γάμος ή έρωτας”.
[Π]: Σε κάθε ρόλο είναι ίδια η διαδικασία της προετοιμασίας; Είναι το ίδιο απαιτητική ή χρονοβόρα ή υπάρχουν “εύκολοι” και “δύσκολοι” ρόλοι;
Ε. Κ.: Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν υπάρχουν εύκολοι ρόλοι. Πέρσι είχα έναν ρόλο που έπρεπε να ήμουν στη σκηνή δύο ώρες και μόλις είδα ότι η Ντόρα δεν έχει τις ίδιες απαιτήσεις νόμιζα ότι δεν θα είναι τόσο δύσκολο και χρονοβόρο. Παρ’ όλ’ αυτά δυσκολεύτηκα πολύ περισσότερο με την Ντόρα γιατί είχε κάτι διαφορετικό που έπρεπε να δουλέψω ως ηθοποιός. Επειδή ακριβώς δεν δίνει το κείμενο πολλά στοιχεία για εκείνη έπρεπε εγώ να γεμίσω τον ρόλο αλλά και να την υποδυθώ χωρίς να μοιάζουμε στη συμπεριφορά ή να έχουμε τις ίδιες αντιλήψεις. Άλλωστε αυτή είναι και η μαγεία της υποκριτικής. Όσο πιο διαφορετικός ο ρόλος από σένα τόσο το καλύτερο. Αν δεν βουτάς στα βαθειά και στα δύσκολα δεν μαθαίνεις και δεν εξελίσσεσαι.
[Π]: Έχετε συμμετάσχει σε τηλεοπτική σειρά αλλά και θεατρικές παραστάσεις… Από τη μέχρι σήμερα εμπειρία θέατρο ή τηλεόραση;
Ε. Κ.: Ότι έχει να κάνει με υποκριτική το αγαπάω γιατί είναι η δουλειά μου. Θέατρο, κινηματογράφο, τηλεόραση. Απλώς η αλήθεια είναι ότι η ζωντανή επαφή με τον κόσμο δίνει άλλη διάσταση στην δουλειά μας και την καθημερινότητά μας αλλά και οι απαιτήσεις της υποκριτικής είναι αυξημένες στο θέατρο γιατί το συναίσθημά σου πρέπει να έχει μεγαλύτερο μέγεθος οπότε αυτό το καθιστά δυσκολότερο αλλά και πιο ενδιαφέρον.
[Π]: Θα θέλαμε να μοιραστείτε μαζί μας μια εμπειρία επί σκηνής ή παρασκηνιακή που σας έχει χαραχτεί στη μνήμη…
Ε. Κ.: Ναι, πέρσι έπαιζα σε μια φαρσοκωμωδία και μία πόρτα έφυγε από την θέση της και έπεσε στο κεφάλι ενός συναδέλφου μου. Ευτυχώς ήταν ελαφριά! Παρ’ όλ’ αυτά δεν βγήκαμε από τους ρόλους μας και αυτοσχεδιάσαμε πάνω σε αυτό που συνέβη ώστε να συνεχίσει η πλοκή και ο κόσμος είχε λυθεί στα γέλια. Συμβαίνουν και απρόοπτα και αυτό έχει πολύ ενδιαφέρον. Ακόμα το σκέφτομαι και λέω ευτυχώς δεν μας πτόησε. Επίσης στην ίδια παράσταση άρχισα να ζαλίζομαι και ξάπλωσα στις καρέκλες της σκηνής και έκανα αέρα για να συνέλθω. Επειδή αυτό ταίριαζε στον ρόλο και την δεδομένη κατάσταση το κράτησα και για τις επόμενες παραστάσεις.
“Παρόλο που προέρχομαι από μία οικογένεια που έχει παράδοση με τα κοινά και ήμουν κοντά τους σε όλους τους αγώνες τους, […] θαυμάζω τον παππού μου για όλα αυτά που έκανε για την Βούλα αλλά και τον πατέρα μου που ακόμα αγωνίζεται για το καλό του τόπου μας και παραμένει αλώβητος και από τους καλύτερους αλλά και δυναμικούς ανθρώπους που ξέρω δεν με ενθουσίαζε ποτέ η πολιτική. Ενημερώνομαι και έχω άποψη αλλά μέχρι εκεί”.
[Π]: Η δύσκολη εποχή της οικονομικής και της ηθικής κρίσης που βιώνουμε σας έκανε να σκεφτείτε το αν θα πρέπει να ακολουθήσετε την ηθοποιία ή ένα άλλο επάγγελμα;
Ε. Κ.: Όλα τα επαγγέλματα έχουν τις δυσκολίες τους και δεν είναι εύκολο να βρεις δουλειά ή να στεριώσεις σε μια δουλειά όποιο επάγγελμα και αν επιλέξεις. Στο θέατρο δεν υπάρχει σταθερότητα αλλά περνάς την μισή ζωή σου δουλεύοντας, πρέπει να είσαι ευτυχισμένος με την δουλειά σου γιατί την παντρεύεσαι και εγώ νιώθω πλήρης ακόμα και με τις δυσκολίες του και τις αποτυχίες, οι χαρές πιστεύω είναι περισσότερες. Δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο. Αν ασχοληθείς με αυτό δεν υπάρχει επιστροφή είναι γάμος ή έρωτας. Είναι επάγγελμα και καθόλου χόμπι αλλά δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα που βλέπει ο θεατής, έχει πολύ δουλειά από πίσω. Έχουμε ευθύνη απέναντι στον κόσμο. Θέλεις να του διδάξεις, να του πεις κάτι. Είναι ένα σοβαρό παιχνίδι. Πιστεύω με το θέατρο γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος. Έχω αφιερώσει την μέχρι τώρα ζωή μου σε αυτό. Είμαι αισιόδοξη και δεν τα παρατάω εύκολα αν θέλω κάτι πολύ.
[Π]: Προέρχεστε από μια οικογένεια με ενεργό δράση στην τοπική αυτοδιοίκηση, ο παππούς Γιάννης Κιούκης πρώτος κοινοτάρχης και πρώτος δήμαρχος Βούλας και ο πατέρας σας δημοτικός σύμβουλος σήμερα στο δήμο Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης. Υπήρξε ποτέ η σκέψη της ενασχόλησης με τα κοινά;
Ε. Κ.: Παρόλο που προέρχομαι από μία οικογένεια που έχει παράδοση με τα κοινά και ήμουν κοντά τους σε όλους τους αγώνες τους, πήγαινα στις ομιλίες του πατέρα μου από μικρή ηλικία, βοηθούσα σε όλη την διαδικασία όπως μπορούσα, θαυμάζω τον παππού μου για όλα αυτά που έκανε για την Βούλα αλλά και τον πατέρα μου που ακόμα αγωνίζεται για το καλό του τόπου μας και παραμένει αλώβητος και από τους καλύτερους αλλά και δυναμικούς ανθρώπους που ξέρω δεν με ενθουσίαζε ποτέ η πολιτική. Ενημερώνομαι και έχω άποψη αλλά μέχρι εκεί.
[Π]: Μετά την Αυλή των Θαυμάτων… Τι; Ποια είναι τα επόμενα σχέδια, επόμενες συμμετοχές;
Ε. Κ.: Ναι, αρχίζω μία παιδική παράσταση και θα είμαι πάλι στο Θέατρο Altera Pars με νέα παράσταση από το νεοελληνικό ρεπερτόριο τον «Ήχο του Όπλου» της Λούλας Αναγνωστάκη στον ρόλο της Φανής σε σκηνοθεσία πάλι του Πέτρου Νάκου αλλά κάνω και πολλές συζητήσεις. Θα δείξει!
Αξίζει να σημειωθεί ότι η παράσταση πήρε παράταση και θα παίζεται μέχρι τις 24 Απριλίου κάθε Σάββατο στις 21.15 και Κυριακή στις 20.30.
[Δημοσιεύτηκε στον ΠΑΛΜΟ της Γλυφάδας, 2 Απριλίου 2016]
