Συστήθηκε στο κοινό το νέο, 14ο κατά σειρά, βιβλίο του συγγραφέα Γιώργου Νικολαΐδη με τίτλο «Μοιραία Συνάντηση: Ο Εφιάλτης» το απόγευμα της Τρίτης 22 Ιανουαρίου 2019. Καλοί φίλοι του συγγραφέα που τον ακολουθούν στα συγγραφικά του βήματα όλα αυτά τα χρόνια και δεν χάνουν καμία έκδοση του, έδωσαν δυναμικά το δικό τους παρόν αψηφώντας τον άστατο καιρό που δεν ευνοούσε τις μετακινήσεις. Το ευτυχές είναι ότι το ακροατήριο του κ. Νικολαΐδη κάθε φορά εμπλουτίζεται και προστίθενται σε αυτό και καινούργιοι αναγνώστες των βιβλίων του.
Ανάμεσα στους παριστάμενους διακρίναμε τον π. Περιφερειάρχη και Υποψήφιο εκ νέου Γιάννη Σγουρό, τον π. Βουλευτή και π. Υπουργό Ηλία Παπαηλία και τον Αντιδήμαρχο Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης Διονύση Γεωργουλόπουλο.
Τόσο ο τίτλος, όσο και το εξώφυλλο του βιβλίου έδιδαν αμέσως την εντύπωση ότι θα είναι ένα βιβλίο γεμάτο δράση, αγωνίες και ανατροπές. Ένα μυθιστόρημα που θα κάνει τον αναγνώστη να μην ξεκολλά από αυτό και να ξεφυλλίζει μανιωδώς τις σελίδες του για να δει που θα πάει αυτή η ιστορία, τι αποτέλεσμα να βγάλει;
Η βιβλιοπαρουσίαση έλαβε χώρα στην αίθουσα «Μιχαήλας Αβέρωφ» της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών και την εκδήλωση χαιρέτισε ο Πρόεδρος της Ε.Ε.Λ. κ. Κώστας Καρούσος ο οποίος μίλησε με τα καλύτερα λόγια για τον συγγραφέα Γιώργο Νικολαΐδη.
Τον γενικό συντονισμό είχε αναλάβει ο έμπειρος κ. Αυγερινός Ανδρέου, νομικός, τ. Πρόεδρος και νυν μέλος του Δ.Σ. της Ε.Ε.Λ. και ποιητής.
Έτσι έδωσε το λόγο πρώτα στην εκδότρια Αγγέλα Γαβρίλη για να απευθύνει ένα χαιρετισμό και να μιλήσει για την «Μοιραία Συνάντηση: Ο Εφιάλτης». Η κ. Γαβρίλη εξήρε το ήθος και τον τρόπο γραφής του Γιώργου Νικολαΐδη, και μεταξύ άλλων τον ευχαρίστησε για την συνεργασία και την εμπιστοσύνη που δείχνει στις εκδόσεις Momentum.
Ευχάριστη νότα της βραδιάς ήταν η ανάγνωση αποσπασμάτων του βιβλίου από την ηθοποιό Μαίρη Ιγγλέση, η οποία με την εμπειρία της και την ικανότητά της μετέφερε το κλίμα του βιβλίου από τα αποσπάσματα που είχαν επιλεγεί.
Το δύσκολο ρόλο της παρουσίασης του βιβλίου είχαν αναλάβει η Διευθύντρια της εφημερίδας «Παλμός της Γλυφάδας» Έφη Φιλιπποπούλου και ο φιλόλογος, συγγραφέας και βιβλιοκριτικός Χρήστος Ρώμας.
Και οι δυο παρουσίασαν πτυχές του συγγραφέα αλλά και του μυθιστορήματος, ο καθένας βέβαια από την δική του οπτική και έδωσαν στο κοινό την εντύπωση που οι ίδιοι αποκόμισαν. Γι’ αυτό και οι απόψεις δεν ήταν ταυτόσημες όσον αφορούσε την αίσθηση που άφηνε στο τέλος του βιβλίου. Η Έφη Φιλιπποπούλου ανέφερε ότι το τέλος που επέλεξε ο συγγραφέας τη λύπησε ενώ ο Χρήστος Ρώμας επαίνεσε το τέλος αυτό δίδοντας του χαρακτηρισμό «κάθαρσης» και «δίκαιου».
Αξίζει να σημειωθεί ότι και οι δύο ομιλίες απέσπασαν τα θερμά λόγια του ακροατηρίου και του συγγραφέα και γι’ αυτό τις δημοσιεύουμε ολόκληρες, δίχως περικοπές.
Την εκδήλωση έκλεισε ο ίδιος ο συγγραφέας. Ο κ. Νικολαΐδης ευχαρίστησε όλους τους παριστάμενους αλλά και τον καθένα ξεχωριστά. Ιδιαίτερη αναφορά έκανε στον εκλιπόντα Κώστα Παπανδρέου, καλό του φίλο, στον οποίο έχει αφιερώσει και το βιβλίο αυτό.
«Αγαπητοί φίλες και φίλοι!
Χίλια ευχαριστώ για την παρουσία σας σήμερα εδώ, στην εκδήλωση για το 14ο βιβλίο μου. Το βιβλίο αυτό είναι αφιερωμένο στη μνήμη του αδελφικού μου φίλου Κώστα Παπανδρέου, που έφυγε πρόωρα γεμίζοντας θλίψη όλους όσους τον αγαπούσαν. Και τον αγαπούσαν όλοι όσοι τον είχαν γνωρίσει γιατί ήταν ένας υπέροχος, δοτικός άνθρωπος. Θα μου επιτρέψετε λοιπόν πριν ευχαριστήσω τους συντελεστές του βιβλίου και της σημερινής εκδήλωσης να πω δυο λόγια για τον Κώστα, που πολλές φορές απ’ αυτό το βήμα εδώ, όπως οι περισσότεροι θα θυμούνται, είχε μιλήσει και αναλύσει πολλά από τα βιβλία μου. Με τον Κώστα Παπανδρέου σπουδάσαμε μαζί στο Μόναχο και κάναμε τα μεταπτυχιακά μας. Στα δύσκολα αλλά και καρπερά εκείνα χρόνια του αγώνα και της γνώσης, μας συνέδεσε μια δυνατή, βαθειά φιλία που κράτησε μια ολόκληρη ζωή.
Ο Κώστας Παπανδρέου ήταν καθηγητής της πληροφορικής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και μετά στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά. Ήταν Αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ακαδημίας Ελευθερίας και τακτικό μέλος της Ακαδημίας Επιστημών της Νέας Υόρκης.
Τιμήθηκε με διακρίσεις και βραβεία για την επιστημονική και κοινωνική του δράση. Με τον μεγαλόσταυρο Διεθνούς Χριστιανικού Τάγματος Αγ. Κων/νου του μεγάλου, με τον χρυσό σταυρό του Αγ. Μάρκου του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και χρυσό μετάλλιο του Σώματος Εθελοντών Αιμοδοτών του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού.
Έχει δημοσιεύσει πάνω από εκατό επιστημονικές εργασίες κι έχει συγγράψει δέκα πανεπιστημιακά συγγράμματα.
Ίσως να μας βλέπει απ’ εκεί επάνω, στις ουράνιες διαδρομές του, γιατί ξέρει πως όσοι τον γνώρισαν θα τον θυμούνται πάντα με αγάπη.
«Καλέ μου φίλε έφυγες κι ο χρόνος σταματάει,
ταξίδι πήγες μακρινό, μα η αγάπη σε κρατάει.
Σιμά σε νοιώθω τι μ’ αυτό κι αν μας χωρίζουν πλάτη,
σε βλέπω, σε’ ακούω, σε κρατώ μεσ’ της ψυχής τα βάθη.»
Για το βιβλίο αυτό που έχει πολύ επίκαιρη θεματολογία, το bullying, την σεξουαλική παρενόχληση και βία, μίλησαν οι εκλεκτοί προλαλήσαντες, εγώ δεν θα προσθέσω τίποτα, θέλω μόνο να ευχαριστήσω τους συντελεστές έκδοσης και παρουσίασης του βιβλίου μου. Πρώτα απ’ όλους την Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών και ιδιαίτερα τον Πρόεδρο, ποιητή και ζωγράφο, Κώστα Καρούσο για τα καλά του λόγια, καθώς και όλα τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρείας.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στις Εκδόσεις «MOMENTUM» και τους εκδότες Αγγέλα Γαβρίλη και Στέφανο Ξένο που διάβασαν εκτίμησαν και αποφάσισαν να εκδώσουν το βιβλίο μου, με την φροντίδα και την αρτιότητα που θα διαπιστώσετε.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ επίσης στον Νίκο Καμπούρη που φιλοτέχνησε το αριστοτεχνικό εξώφυλλο του βιβλίου.
Ιδιαίτερα θέλω να ευχαριστήσω τους συντελεστές της σημερινής παρουσίασης που κοσμούν το πάνελ της εκδήλωσης.
Την διευθύντρια της εφημερίδας «ΠΑΛΜΟΣ της Γλυφάδας», αγαπητή μου Έφη Φιλιπποπούλου, για την παρουσίαση του βιβλίου μου με το δικό της μοναδικό δημοσιογραφικό τρόπο.
Τον φιλόλογο, συγγραφέα και βιβλιοκριτικό Χρήστο Ρώμα, που ανέλυσε το βιβλίο αυτό και όχι μόνο, με τον δικό του εξαίρετο τρόπο. Έχω ξαναπεί πως η δική του κριτική είναι για μένα κάτι σαν μπούσουλας στα περαιτέρω λογοτεχνικά μου βήματα.
Θερμά ευχαριστώ στην ηθοποιό, θιασάρχη και οργανώτρια πολιτιστικών δρώμενων, αγαπητή μου κ. Μαίρη Ιγγλέση, που παρ’ όλες τις πολλαπλές ασχολίες της, βρήκε το χρόνο να είναι πάλι εδώ και να διαβάσει με τον δικό της συγκλονιστικό τρόπο, αποσπάσματα του βιβλίου.
Και τέλος τον έγκριτο νομικό, ποιητή και συγγραφέα, πρώην Πρόεδρο και νυν μέλος του Δ.Σ. της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, Αυγερινό Ανδρέου, που συντόνισε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την εκδήλωση αυτή και είναι πάντα παρών σ’ όλα τα λογοτεχνικά μου βήματα.
Επιτρέψατε μου να ευχαριστήσω ακόμη μερικούς καλούς αλλά πολυάσχολους φίλους που κατάφεραν, παρά το φορτωμένο πρόγραμμα τους, να είναι σήμερα μαζί μας. Τον Γιάννη Σγουρό, τον Ηλία Παπαηλία και τον Διονύση Γεωργουλόπουλο.
Όμως θα σταματήσω εδώ γιατί είναι δύσκολο να τους αναφέρω όλους. Άλλωστε αρκετά σας κούρασα. Και πάλι χίλια ευχαριστώ σε όλους, να είστε πάντα καλά και να πορεύεστε με υγεία».
Ο συγγραφέας τόσο πριν την παρουσίαση του βιβλίου όσο και μετά χάρισε απλόχερα αφιερώσεις σε όλους εκείνους που καρτερικά ανέμεναν στην ουρά με το βιβλίο ανά χείρας.
Ο «ΠΑΛΜΟΣ» εύχεται και αυτό το βιβλίο να είναι καλοτάξιδο. Με το καλό και σε επόμενα!
Ομιλία της Έφης Φιλιπποπούλου – Διευθύντρια Εφημερίδας «ΠΑΛΜΟΣ της Γλυφάδας»
Καλησπέρα,
Με ιδιαίτερη χαρά και τιμή βρίσκομαι σήμερα ανάμεσά σας για να μιλήσω για το βιβλίο του Γιώργου Νικολαΐδη με τίτλο «Μοιραία Συνάντηση: Ο εφιάλτης». Παρόλο που είναι το 14ο δημιούργημά του, καταφέρνει επάξια να συγκριθεί και να πάρει τη θέση του μαζί με τα υπόλοιπα «παιδιά» του συγγραφέα, δίδοντας το δικό του στίγμα και θίγοντας καίρια, σύγχρονα και διαχρονικά προβλήματα που συναντάμε και σήμερα.
Ο Γιώργος Νικολαΐδης μας έχει συνηθίσει μέσα από τα βιβλία του εκτός από το να μας διασκεδάζει, ταυτόχρονα να μας διδάσκει και να μας περνά τα κοινωνικά του μηνύματα.
Θα έλεγε κανείς πως δεν έχει στόχο μόνο να παράσχει διασκέδαση στον αναγνώστη αλλά συνάμα να τον προβληματίσει, να τον κάνει να σκεφτεί και να τον βάλει να δει μέσα από τα μάτια των πρωταγωνιστών του, τα όσα ωραία ή άσχημα εκείνοι βιώνουν.
Κάθε του λέξη, κάθε του φράση γεννά εικόνες και καταφέρνει να ταξιδέψει τον αναγνώστη, απορροφώντας τον αμέσως από τις πρώτες κιόλας γραμμές του κάθε κεφαλαίου.
Ο συγγραφέας έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να παρουσιάζει τα δρώμενα και να περνά στον αναγνώστη το αίσθημα ότι ήταν εκεί από την αρχή, ότι είναι κομμάτι της παρέας για την οποία διαβάζει τα όσα συμβαίνουν.
Από τα δυνατά χαρακτηριστικά γνωρίσματα του συγγραφέα και τα οποία θα μου επιτρέψετε να πω, πως μου αρέσουν πολύ, είναι ότι χρησιμοποιεί γνωστά μέρη της τοπικής μας κοινωνίας. Συχνά μας ταξιδεύει από τη Βουλιαγμένη στο κέντρο της Αθήνας, και το ανάποδο, παρουσιάζοντας τις ομορφιές των Νοτίων Προαστίων και του κέντρου.
Ο ίδιος, κάτοικος Βουλιαγμένης χρόνια, δεν κρύβει μέσα από τα βιβλία του την αγάπη του για τα Νότια Προάστια και γι’ αυτό επιλέγει σε κάθε του αναφορά να τα αναδεικνύει. Αυτό είναι ένα γενικό του γνώρισμα και δεν το συναντά κανείς μόνο σε αυτό το βιβλίο.
Όσοι παρακολουθείτε τη συγγραφική πορεία του Γιώργου Νικολαΐδη, έχετε παρατηρήσει σίγουρα την αγάπη του αυτή, αλλά και το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του, που τον κάνει να ξεχωρίζει στον αναγνώστη.
Ένα άλλο στοιχείο που φαίνεται έντονα και σε αυτό το βιβλίο είναι ότι οι χαρακτήρες, είτε είναι πρωταγωνιστές είτε δευτερεύοντες ρόλοι, έχουν γνωρίσματα αληθοφάνειας, δεν φαντάζουν εξωπραγματικοί και γι’ αυτό θα λέγαμε ότι είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Προτιμά να χρησιμοποιεί ρεαλιστικά χαρακτηριστικά τους γνωρίσματα και συνήθειες, για να τους κάνει οικείους στον αναγνώστη. Κάτι που δένει άριστα με τα αληθινά μέρη στα οποία διαδραματίζονται τα γεγονότα.
Διαβάζοντας το βιβλίο του Γιώργου Νικολαΐδη, θα διαπιστώσετε ότι κάποιος χαρακτήρας από αυτό θα σας θυμίζει το φίλο, τον γείτονα, τον συγγενή ή ακόμη και εσάς τους ίδιους σε κάποιες στιγμές σας.
Όταν πήρα στα χέρια μου το βιβλίο, αμέσως διάβασα τον τίτλο και είδα το υπέροχο εξώφυλλο. Μετά γύρισα να δω την περίληψη, αν και από τον τίτλο και μόνο είχα καταλάβει πως οι ήρωες μας είχαν να τραβήξουν πολλά και να διαχειριστούν ακόμη περισσότερα αν ήθελαν να βγουν αλώβητοι μέχρι το τέλος.
Στο μυθιστόρημα αυτό, μεταξύ άλλων, ο συγγραφέας θίγει φαινόμενα που συχνά βλέπουμε να απασχολούν συνανθρώπους μας και που τα συναντά κανείς στην καθημερινότητα. Τολμά να θίξει φαινόμενα μπούλιγνκ, σεξουαλικών παρενοχλήσεων και βιασμών. Παρουσιάζει επίσης το που μπορεί να οδηγήσει η αρρωστημένη ζήλια και ιδιαίτερα ανάμεσα σε αδέλφια. Παρουσιάζει την αγωνία για εύρεση εργασίας, επαγγελματικής αποκατάστασης και οικογενειακής ευτυχίας.
Θίγει ζητήματα που αντιμετωπίζει η σημερινή γενιά των 30ριδων κυρίως, οι οποίοι όμως έχουν την ευτυχία να βρίσκονται σε ένα υγιές οικογενειακό περιβάλλον που μπορεί να τους αγκαλιάσει και να τους συμβουλέψει. Βέβαια η συμβουλή αυτή δε θα βρει πάντα την ανταπόκριση που πρέπει αφού ταυτόχρονα υπάρχει ο εγωισμός, η αγωνία να μη στεναχωρηθούν οι γονείς και η προσπάθεια για νηνεμία στα του οίκου τους. Μια νηνεμία που επιδιώκουν από την αρχή του βιβλίου και που τελικά θα πετύχουν στο τέλος με την κάθαρση που θα δώσει ο συγγραφέας.
Μια κάθαρση που δεν κρύβει ευχάριστα μόνο, αλλά ανάμεικτα συναισθήματα. Το τέλος που επιλέγει να δώσει ο συγγραφέας λυπεί τον αναγνώστη, τουλάχιστον εμένα αυτή την αίσθηση μου άφησε, αφού σε όλη την πορεία δένεσαι με τους πρωταγωνιστές και δε θέλεις να πιστέψεις ότι δεν υπάρχει επιστροφή. Βέβαια ο συγγραφέας σε όλη τη διάρκεια του βιβλίου, κρατά ζωντανή την ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει, ότι υπάρχει και ο άλλος δρόμος που όμως είναι θέμα επιλογής του ήρωά του. Θα κάνει τη σωστή επιλογή; Ο αναγνώστης παρακολουθεί μια πορεία γεμάτη ανατροπές.
Ο Γιώργος Νικολαΐδης αν και άντρας, επιλέγει μια γυναίκα, τη Μαρίνα, για κύρια πρωταγωνίστριά του και μέσα από αυτήν παρουσιάζει τα παιχνίδια που παίζει η μοίρα, αλλά και τα αποτελέσματα των επιλογών της. Ο συγγραφέας διεισδύει στην γυναικεία ψυχολογία με επιτυχία και παρουσιάζει τις πτυχές της μέσα από καθημερινά γεγονότα και σκέψεις. Μαζί με αυτή και η γυναικοπαρέα, οι φίλες της Ελισάβετ και Σοφία που θα τη φορτώσουν και με τα δικά τους προβλήματα.
Τα προβλήματα αυτά είναι κοινωνικά, οικογενειακά, προσωπικά… κάθε λογής.
Οφείλω να πω επίσης, ότι ο Γιώργος Νικολαΐδης δεν αποφεύγει τα πολιτικά μηνύματα και την τοποθέτηση, τα οποία έχει δέσει περίτεχνα για να μην κουράζει τον αναγνώστη.
Κλείνοντας, ελπίζω κι εγώ να μη σας κούρασα.
Σας εύχομαι Καλή Ανάγνωση και στο βιβλίο του φίλου Γιώργου Νικολαΐδη να είναι καλοτάξιδο. Δε θα ήθελα να είμαι απαιτητική και να πω ότι με αγωνία και ανυπομονησία αναμένουμε και το επόμενο.. διότι νιώθουμε ήδη την εξάρτηση!
Σας ευχαριστώ!
Ομιλία του Χρήστου Ρώμα – φιλόλογος, συγγραφέας και βιβλιοκριτικός
Ο αναγνώστης όλων των συναρπαστικών μυθιστορημάτων του αγαπητού Γιώργου Νικολαΐδη διαπιστώνει ότι το πλαίσιο, μέσα στο οποίο εξελίσσεται η δράση, είναι πάντα ο έρωτας. Φαίνεται, όμως, ότι ο συγγραφέας έχει εξαρχής επιλέξει τους βασικούς ανθρώπινους τύπους, με όλες τις εκδηλώσεις τους στην καθημερινή δράση, θετικές και αρνητικές, τους οποίους αξιοποιεί ως ήρωες στη μυθοπλασία των έργων του. Οι τύποι αυτοί δεν είναι, βέβαια, ξεκομμένοι από την πραγματικότητα – και μάλιστα από την καθημερινότητα της σύγχρονης ζωής. Αντίθετα, η δράση τους – όπως συμβαίνει στη ζωή, έτσι και στη λογοτεχνία – ξεκινάει από ένα σημείο των καθημερινών τους αντιδράσεων, τυχαίο ή συμβατικό, κλιμακώνεται σε ποικίλες φάσεις και φτάνει στην κορύφωση της, δηλαδή στο σημείο ακμής, ώστε να είναι δύσκολη από κει και πέρα η πρόβλεψη για την τελική έκβαση της υπόθεσης του έργου. Πρέπει, ωστόσο, εξαρχής να παρατηρήσουμε ότι τα συγκεκριμένα πρότυπα των ηρώων του συγγραφέα εμφανίζονται στα έργα του άλλοτε θετικά, δηλαδή ως άνθρωποι αγάπης, προσφοράς, θυσίας, όπως είναι το ήθος και τα έργα των ηρώων του στα μυθιστορήματα: «Ο έρωτας που νίκησε το θάνατο», «οι κληρονόμοι», «Στη σκιά της έκτης αίσθησης» κλπ – και άλλοτε αρνητικά, ως πρόσωπα δηλαδή στρεβλά, αισχρά, ύπουλα, παθιασμένα, τα οποία βρίσκουμε στα μυθιστορήματα: «Ο νόθος», «Αίμα στον άνεμο», «Θανάσιμα πάθη» και σε άλλα.
Ένας τέτοιος ήρωας, λοιπόν, που παρασύρεται από το πάθος του και εκδηλώνει ένα χυδαίο και αντικοινωνικό πρόσωπο, είναι και ο τύπος που πρωταγωνιστεί στο παρόν συγκλονιστικό μυθιστόρημα του Γιώργου Νικολαΐδη.
Το έργο είναι σύγχρονο, ενδιαφέρον κα συναρπαστικό, αδιάφορο αν η υπόθεση του είναι αληθινή ή αληθοφανής, αφού η σεξουαλική παρενόχληση, η οποία αποτελεί τον πυρήνα του πρώτου επεισοδίου, αλλά και των επόμενων επεισοδίων, αποτελεί συχνότατη είδηση στα καθημερινά δελτία ειδήσεων.
Ο λογοτεχνικός μύθος στο έργο αρχίζει να ξετυλίγεται ομαλά και κατά τρόπο ειδυλλιακό σε μια πλαζ της Βουλιαγμένης. Δίνονται εξαρχής τα ονόματα των κύριων προσώπων της υπόθεσης και αχνοφέγγει, μέσα από τις περιγραφές, η ιστορία και το ήθος καθενός. Είναι ο Κώστας, ο Κυριάκος, η Μαρίνα, η Ελισάβετ και η Σοφία. Σ’ αυτούς τους πέντε νέους έρχεται να προστεθεί κατά τρόπο μοιραίο και ο Νίκος, που μέλει στο εξής να διαδραματίσει έναν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της υπόθεσης.
Από την αρχή του έργου ο αναγνώστης βρίσκεται ήδη ενώπιον της πρώτης από τις απροσδόκητες κορυφώσεις, για τις οποίες αδυνατεί να προβλέψει τη συνέχεια και την έκβαση. Και έτσι, η περιπέτεια παίρνει, σύντομα τη μορφή τραγωδίας, αφού κατά τον Αριστοτέλη, το τραγικό ως περιπέτεια είναι «η μεταβολή των πραττομένων εις το εναντίον». Και είναι το επεισόδιο τούτο τραγικό, γιατί το ειδυλλιακό περιβάλλον στην πλαζ της Βουλιαγμένης το διαδέχεται μια φριχτή σκηνή σεξουαλικής βίας, απροσδόκητη και αισχρή. Θύμα της απάνθρωπης αυτής σκηνής η Μαρίνα.
Στο εξής ο αναγνώστης παρακολουθεί την εξέλιξη της, ενημερωμένος για την ιστορία των πρωταγωνιστών, ενώ στην υπόθεση εμπλέκονται και νέα πρόσωπα, αλλά ξαφνιάζουν και απροσδόκητες συμπτώσεις, που επιτείνουν την ένταση και κορυφώνουν την αγωνία.
Κι ενώ η Μαρίνα, κυρίαρχο πρόσωπο της δράσης, βρίσκεται για κάποιο διάστημα σε κατάσταση πονεμένης εσωστρέφειας και περισυλλογής, κάποιες άλλες παράλληλες ιστορίες με δευτεραγωνιστές έρχονται να κινήσουν το ενδιαφέρον του αναγνώστη και να του διεγείρουν την περιέργεια.
Αλήθεια, ποιος είναι ο Αλέξανδρος Παναγόπουλος και ποια η σχέση του με την Ελισάβετ; Ποιος είναι ο Φώτης, πως συνδέεται με τη Μαρίνα και πως με το Νίκο; Ποιος είναι ο Αλέξης, ποια η Χριστίνα και πως εμπλέκονται οι δυο τους στην υπόθεση; Τα άλλα πρόσωπα, ο Στέλλιος, η Κατερίνα, ο Μελισσανίδης τι ρόλο παίζουν στην εξέλιξη του μύθου; Είναι όλ’ αυτά εύλογα ερωτήματα του αναγνώστη, τα οποία όμως βρίσκουν την απάντηση τους, καθώς προχωρεί η πλοκή της υπόθεσης και οι δευτεραναγνώστες αυτοί εντάσσονται αριστοτεχνικά στις λεπτομέρειες της δράσης.
Στο μυθιστόρημα του Νικολαΐδη ανιχνεύουμε όλα τα δυναμικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν το είδος του, όπως τη διάσπαση της αφηγηματικής δράσης, τα διαφορετικά χωροχρονικά πεδία της υπόθεσης, το ήθος των προσώπων, τους εγκιβωτισμούς, τις αναχρονίες και τους αληθοφανείς διαλόγους. Μάλιστα, αυτά τα στοιχεία ενημερώνουν με πληρότητα τον αναγνώστη, χωρίς να του διασπούν το ενδιαφέρον κατά την εξέλιξη των επεισοδίων.
Συγκεκριμένα, λοιπόν, ο λογοτεχνικός μύθος εξελίσσεται χωροχρονικά σε μικρό βάθος χρόνου, στην περιοχή της πρωτεύουσας, στις νοτιοδυτικές παραλίες της – τη Βουλιαγμένη και το Καβούρι – , στην πόλη του Βόλου και στο Ναύπλιο. Η διάσπαση, εξάλλου, της αφηγηματικής δράσης συντελείται αριστοτεχνικά με τους αναγκαίους εγκιβωτισμούς, δηλαδή τις μικρές ενότητες που περιλαμβάνουν τις προσωπικές ιστορίες των εμπλεκομένων προσώπων και τη σχέση τους με τους πρωταγωνιστές. Και είναι λογικό οι εγκιβωτισμοί αυτοί να διασπούν τη χωροχρονική ροή της αφήγησης και να δημιουργούν αναχρονίες, δηλαδή να αναφέρονται σε γεγονότα του παρελθόντος, τα οποία είναι αναγκαία, γιατί φωτίζουν τη ζωή και τη δράση των προσώπων της αφήγησης.
Από την άποψη του ήθους, αλλά και των αντιδράσεων καθενός από τα πρόσωπα του έργου, διακρίνουμε δύο διαμετρικά αντίθετους τύπους. Από τη μία είναι τα πρόσωπα που τα διακρίνει η φιλία, η καλοσύνη, η ευγένεια, η λεπτότητα, η συντροφικότητα, η άδολη και αλληλέγγυα προσέγγιση – και από την άλλη είναι τα δύο άλλα πρόσωπα που τα χαρακτηρίζει ο δόλος, η κρυψίνοια, η πρόκληση, η χυδαιότητα, η αυθάδεια, η βία και η πεζοδρομιακή συμπεριφορά.
Το μυθιστόρημα, εξάλλου, έχει όλα τα γνωρίσματα ενός αφηγήματος που η δράση των ηρώων του κινείται στο σύγχρονο οικονομικό-κοινωνικό περιβάλλον της εποχής. Σε ένα περιβάλλον με δεσπόζουσα την οικονομική κρίση, την τεράστια ανεργία, τη μερική απασχόληση, την εκμετάλλευση των εργαζομένων και την αισχρή απειλή των εργοδοτών για απόλυση όσων νεαρών απασχολουμένων δεν υποκύπτουν στις αξιώσεις ή στις επιθυμίες τους.
Κι ενώ όλ’ αυτά τα στοιχεία έρχονται στην επιφάνεια μέσα από τα προσωπικά βιώματα καθενός πρωταγωνιστή ή δευτεραγωνιστή, το ενδιαφέρον του αναγνώστη μένει αδιάπτωτο από τις διαρκείς επιμέρους κορυφώσεις στις σκηνές αυτές που αποτελούν κορυφώσεις: είναι η σκηνή του σαμποτάζ, η σκηνή της φυλακής και η σκηνή του νοσοκομείου. Και, φυσικά, δεν είναι οι μοναδικές αυτές κορυφώσεις του έργου.
Συνεπώς, καταχωρίζεται στα θετικά στοιχεία του μυθιστορήματος η εύστοχη πλοκή, ώστε να μη χάνει το έργο την αληθοφάνεια και το ενδιαφέρον ούτε στις επιμέρους σκηνές ούτε και στο σύνολό του.
Και βέβαια, σχετικά με την αληθοφάνεια, αλλά και με το ήθος των προσώπων είναι και οι διάλογοι. Είναι διάλογοι φυσικοί, αβίαστοι και δομημένοι σε ύφος που προσιδιάζει στην κάθε περίπτωση, αλλά και στην προσωπικότητα των διαλεγομένων. Αλλού ύφος αφελές και απροσποίητο, τρυφερό ή και παρακλητικό – και αλλού τραχύ, χυδαίο και βίαιο. Μάλιστα, ο συγγραφέας στους διαλόγους αυτούς – αλλά και σε εσωτερικούς μονολόγους των προσώπων – ίσως για πρώτη φορά σε τέτοια συχνότητα, χρησιμοποιεί τις συνήθεις λαϊκότροπες εκφράσεις με τις γνωστές λέξεις, που χρησιμοποιούν οι νέοι στην καθημερινή επικοινωνία τους.
Πάντως, οι διάλογοι, που είναι πληθωρικοί στο μυθιστόρημα, αποδίδουν με επιτυχία συναισθήματα, προθέσεις, πόνο, ανάκτηση, αδιέξοδα από τη μια πλευρά – αλλά και εγωισμό, ανεκπλήρωτο πόθο, εκδικητικότητα, μανία και κακότητα από την άλλη. Είναι κι εδώ οι δύο αντίθετοι κόσμοι, που μάχονται σφοδρά για επικράτηση, όπως συμβαίνει πάντα και στη ζωή.
Αλλά και οι ερωτικές σκηνές, όταν δεν είναι προϊόν σεξουαλικής βίας, έχουν τον χαρακτήρα της τρυφερότητας, του ρομαντισμού της αμοιβαίας ικανοποίησης του πόθου, που μόνο ο βαθύς και πηγαίος έρωτας μπορεί να προσφέρει, καθώς ενώνει τα δύο σώματα σε μια ψυχή.
Με το τέλος της ανάγνωσης η ικανοποίηση του αναγνώστη είναι έκδηλη. Και τούτο, γιατί έχει πλέον κατανοήσει ότι πυρήνας και διοικούσα έννοια της υπόθεσης είναι η αηδιαστική σύγχρονη μάστιγα, που ακούει στο όνομα «σεξουαλική παρενόχληση», με τις ποικίλες εκδηλώσεις της. Εκδηλώσεις, που είναι, κατά κανόνα, μεθοδευμένες και έχουν διάρκεια. Εκδηλώσεις, επίσης, που αν δεν ικανοποιηθούν, εκτρέπονται, συνήθως, σε απρόβλεπτες καταστάσεις, χωρίς να αποκλείεται ακόμα και το έγκλημα. Πρόσφατη επιβεβαίωση η δολοφονία της κοπέλας στη Ρόδο.
Ο αναγνώστης είναι, επίσης, ικανοποιημένος, γιατί έχει απολαύσει ένα κοινωνικό μυθιστόρημα, που βρίσκεται στην καθημερινότητα της ειδησεογραφίας. Ο συγγραφέας, εκμεταλλευόμενος τη λογοτεχνική συμβατότητα και ορισμένες αναπόφευκτες συμπτώσεις, έχει καταφέρει να διατηρήσει αμείωτο το ενδιαφέρον, με τη διαρκή πλοκή, με τα πολλά απρόοπτα. Με τις κορυφώσεις, καθώς και με την ευτυχή κατάληξη της δραματικής αυτής ιστορίας.
Άφησα κάτι τελευταίο ως γενική εκτίμηση ή και ως επιμύθιο. Όπως ήδη έχει λεχθεί, κάθε μυθιστόρημα του Γιώργου Νικολαΐδη, πέρα από τον εξειδικευμένο κάθε φορά λογοτεχνικό μύθο, έχει ως πλαίσιο και σταθερό μοτίβο τον έρωτα. Έναν έρωτα πηγαίο ανάμεσα σε νεαρά ζευγάρια, ο οποίος ολοκληρώνει την υπόθεση που έχει προηγηθεί, παρά τις κατά περίπτωση δραματικές περιπτώσεις των πρωταγωνιστών. Ας μου επιτραπεί, λοιπόν, να πω ότι ο Νικολαΐδης, ανεπίγνωστα ίσως ή και σκόπιμα, έχει ασχοληθεί με τη μοντέρνα πλευρά της μυθιστοριογραφίας, το σύγχρονο εφηβικό ή νεανικό μυθιστόρημα, που έχει πάντα σταθερό μοτίβο τον έρωτα.
Αξίζει γι’ αυτό να μεταφέρω εδώ τα λόγια ενός έγκυρου και έγκριτου κριτικού της λογοτεχνίας, σχετικά με το ερωτικό νεανικό μυθιστόρημα.
«Με τον έρωτα ο νέος ζυγίζει τον εαυτό του και τις δυνατότητες του στη ζωή. Εξαγνισμένος και ιδανικός ή σαρκικός και τυραννικός, διακριτικός και άτολμος ή εξομολογητικός και ορμητικός, ασύνειδος ή συνειδητός, ευτυχισμένος ή ανικανοποίητος, ο έρωτας των νέων, αγοριών και κοριτσιών, μοιάζει να γονιμοποιεί την ποίηση της ζωής και να αγκαλιάζει έναν πλατύ χώρο της ύπαρξης μας θαυμαστό και αξεπέραστο. Και αυτό, όταν εκφράζεται στη μυθιστοριογραφία, προσμετράται στη στοχαστική και διεισδυτική ματιά του πεζογράφου».
Και είναι στοχαστική και διεισδυτική η ματιά του Γιώργου Νικολαΐδη, γιατί ο έρωτας που είναι το αντικείμενο του λογοτεχνικού του έργου μπορεί και διατηρεί τη διάθεση και τη σκέψη του πάντα μια σε μια κατάσταση αιώνιας νεότητας.
[Δημοσιεύτηκε στον ΠΑΛΜΟ της Γλυφάδας, 26 Ιανουαρίου 2019]
